تبریز از گذشته‌های دور یکی از مراکز مهم تولید کفش چرم در ایران بوده و این شهرت هنوز هم تا حدی پابرجاست. در بازارهای سنتی و خیابان‌های مرکزی شهر، هنوز مغازه‌هایی دیده می‌شوند که کفش‌های مردانه دست‌دوز با چرم طبیعی می‌فروشند. این کفش‌ها که بیشتر به‌دست استادکاران محلی تولید می‌شوند، نماد دقت، دوام و سادگی‌اند. اما در کنار این سنت، ورود محصولات خارجی ارزان‌تر و گرایش نسل جدید به مدل‌های مدرن، تولیدکنندگان بومی را با مشکل مواجه کرده است. خیلی از کارگاه‌ها ناچار شده‌اند سبک و کیفیت تولید خود را تغییر دهند تا در بازار باقی بمانند، و برخی دیگر نیز به‌کلی تعطیل شده‌اند.

در مورد کیف‌های مردانه نیز وضع مشابهی وجود دارد. کیف‌های چرمی که زمانی یکی از صادرات مهم صنایع دستی تبریز بودند، حالا بیشتر در قالب تولیدات محدود یا سفارشی دیده می‌شوند. کارگاه‌های تولید کیف در حال حاضر اغلب با کمبود مواد اولیه، رقابت با تولیدات ماشینی و کاهش تقاضای داخلی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. با این حال، هنوز در گوشه‌هایی از شهر، افرادی هستند که به این حرفه با علاقه ادامه می‌دهند، بی‌آنکه نام و نشانی پررنگ داشته باشند. این تلاش‌ها، هرچند کم‌رمق‌تر از گذشته، اما نشان از مقاومتی آرام در برابر فراموشی دارند؛ مقاومتی که شاید نیازمند حمایت فرهنگی و اقتصادی جدی‌تری باشد.