در بسیاری از مناطق شهری استان، مانند زاهدان، ایرانشهر و چابهار، تقاضا برای کابینت‌های MDF و طرح‌های مدرن آشپزخانه در حال افزایش است، هرچند که هنوز بسیاری از خانه‌ها از طراحی‌های ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر استفاده می‌کنند. بیشتر تولیدات موجود یا به‌صورت سفارشی توسط نجاران محلی انجام می‌شود یا از شهرهای دیگر وارد می‌گردد. نبود صنایع متمرکز در حوزه فرآوری چوب و مواد اولیه، هزینه تمام‌شده این خدمات را بالا برده و انتخاب را برای خانواده‌های با درآمد پایین محدود کرده است. در برخی مناطق کم‌برخوردار، حتی کابینت به شکل سنتی و با مصالح ابتدایی مثل تخته‌چوب‌های دست‌ساز یا فلز ساخته می‌شود که نشان‌دهنده شکاف میان سبک زندگی و امکانات در بخش‌های مختلف استان است.

از سوی دیگر، نگاه به آشپزخانه به‌عنوان فضای مهمی در خانه، در سال‌های اخیر تغییر کرده و بیشتر مورد توجه قرار گرفته است، به‌ویژه در نسل‌های جوان‌تر. با این حال، کمبود آموزش فنی، نبود نظارت کافی بر کیفیت اجرا، و دسترسی محدود به طراحی‌های نوین باعث شده سطح خدمات ارائه‌شده در این حوزه با استان‌های توسعه‌یافته فاصله داشته باشد. همچنین، گرمای هوا و شرایط اقلیمی خاص برخی نقاط، مانند بادهای شدید یا رطوبت بالا، بر انتخاب نوع کابینت و دوام آن تأثیر می‌گذارد. تداوم این روند بدون بهبود زیرساخت‌های فنی و آموزشی، می‌تواند کیفیت فضای زیست خانوارها را تحت‌تأثیر قرار دهد و نیاز به طرح‌های بومی‌شده و اقتصادی را دوچندان کند.