استان هرمزگان به دلیل موقعیت جغرافیایی خاص خود، شامل نواحی کوهستانی، بیابانی و ساحلی است که هرکدام زیستگاه گونه‌هایی از حیوانات وحشی‌اند. در برخی مناطق، شکار همچنان به‌عنوان یک فعالیت فصلی یا تفریحی در میان مردم رایج است، اگرچه نسبت به گذشته کاهش یافته است. تجهیزات مورد استفاده شامل تفنگ‌های شکاری، دوربین‌های دید در شب، تله‌های ساده یا چاقوهای مخصوص می‌شود که نوع آن‌ها به گونه‌ی مورد نظر و منطقه‌ی شکار بستگی دارد. در سال‌های اخیر، ورود ابزارهای پیشرفته‌تر و البته گران‌تر باعث تغییر در سبک شکار شده و گاه نگرانی‌هایی را در زمینه آسیب به تنوع زیستی و حیات‌وحش برانگیخته است.
بحث تجهیزات شکار در هرمزگان تنها به جنبه فنی آن محدود نمی‌شود، بلکه با مسائل قانونی، اخلاقی و محیط‌زیستی نیز گره خورده است. در برخی موارد، استفاده نادرست از این تجهیزات و نبود نظارت کافی منجر به شکار بی‌رویه گونه‌های در معرض خطر شده است، به‌ویژه در مناطق دور از مرکز که کنترل و پایش سخت‌تر انجام می‌شود. علاوه بر این، تضاد میان سنت‌های بومی که گاه شکار را بخشی از فرهنگ یا معاش می‌دانند، با قوانین جدید حفاظت از محیط زیست، موجب ایجاد چالش‌هایی شده است. نیاز به آموزش، اعمال قوانین شفاف‌تر و توجه به نقش تجهیزات در تعادل میان نیاز انسانی و حفظ طبیعت، از موضوعاتی است که در این زمینه باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.