استان فارس با تنوع جغرافیایی چشمگیر، از دشت‌های باز گرفته تا کوهستان‌ها و روستاهای سرسبز، ظرفیت بالایی برای بومگردی دارد. تجربه زندگی در خانه‌های خشتی یا کاهگلی، غذاهای سنتی، موسیقی محلی و آداب بومی، بخشی از جاذبه‌هایی هستند که گردشگران را به این مناطق می‌کشانند. بومگردی در این استان تنها به بازدید از طبیعت محدود نمی‌شود، بلکه ارتباط مستقیم با سبک زندگی مردم محلی، شناخت آداب و رسوم، و مشارکت در فعالیت‌های روزمره مانند پخت نان یا دامداری را نیز شامل می‌شود. با این حال، گسترش بی‌برنامه یا تجاری شدن برخی از اقامتگاه‌ها، می‌تواند به تخریب هویت بومی و فشار بر منابع طبیعی منجر شود؛ مسئله‌ای که ضرورت تدوین اصول پایدار برای توسعه بومگردی را بیش از پیش نمایان می‌کند.
فیروزآباد
ویژه
فیروزآباد
سپیدان
در کنار فرصت‌های اقتصادی که بومگردی برای روستاییان ایجاد می‌کند، این روند می‌تواند زمینه‌ای برای احیای سنت‌ها و صنایع دستی فراموش‌شده نیز باشد. زنان و جوانان محلی، از طریق مشارکت در بومگردی، نقش مهم‌تری در اقتصاد خانوادگی پیدا کرده‌اند. اما نبود زیرساخت‌های مناسب، مشکلات دسترسی و کمبود آموزش‌های تخصصی برای میزبانان، از جمله چالش‌هایی است. که بر کیفیت تجربه گردشگران تأثیر می‌گذارد. بومگردی در فارس اگر به‌درستی هدایت شود، می‌تواند به مدلی پایدار از گردشگری تبدیل شود که نه‌تنها محیط زیست را حفظ می‌کند، بلکه فرهنگ محلی را زنده نگه می‌دارد و به توسعه متوازن مناطق کمتر دیده‌شده کمک می‌کند.