در شهرهایی مانند تبریز و سایر شهرستان‌های استان، دسترسی کودکان به امکانات آموزشی و بهداشتی نسبتا مناسب است، اما تفاوت‌های قابل توجهی بین مناطق شهری و روستایی دیده می‌شود. کودکان در مناطق روستایی اغلب با کمبود مدارس مجهز و مراکز بهداشتی مواجه‌اند که این موضوع بر کیفیت زندگی و فرصت‌های رشد آن‌ها تاثیرگذار است. علاوه بر این، مشکلات اقتصادی برخی خانواده‌ها باعث شده تا کودکان به جای تحصیل، به کارهای اقتصادی کوچک مشغول شوند، امری که می‌تواند روند تحصیلی و رشد آن‌ها را مختل کند. همچنین فقر فرهنگی و کمبود فضای تفریحی و آموزشی متنوع، به خصوص در مناطق کمتر توسعه یافته، فرصت‌های رشد اجتماعی و روانی کودکان را محدود کرده است.
تبریز
تبریز
از سوی دیگر، تغییرات اجتماعی و اقتصادی در استان، ساختار خانواده‌ها و الگوهای فرزندپروری را دستخوش تحول کرده است. مهاجرت‌های داخلی، تغییر سبک زندگی و فشارهای مالی باعث شده توجه به نیازهای عاطفی و روانی کودکان کمتر شود. استفاده گسترده از فناوری‌های دیجیتال در میان کودکان، اگرچه فرصتی برای یادگیری محسوب می‌شود، اما می‌تواند باعث کاهش تعاملات حضوری و فعالیت‌های بدنی شود که رشد متوازن را به چالش می‌کشد. برای بهبود وضعیت کودکان در آذربایجان شرقی، نیازمند برنامه‌ریزی‌های جامع و متناسب با شرایط محلی هستیم که هم زیرساخت‌های آموزشی و بهداشتی را تقویت کند و هم حمایت‌های اجتماعی و فرهنگی بیشتری برای خانواده‌ها فراهم آورد.