در بسیاری از خانه‌ها و ساختمان‌های قدیمی تبریز و دیگر شهرهای استان، نشانه‌هایی از استفاده سنتی کاشی دیده می‌شود. کاشی‌های با طرح‌های هندسی و نقوش اسلیمی، بخشی از هویت بصری معماری تاریخی منطقه‌اند. با این حال، در ساختمان‌سازی معاصر نیز کاربرد کاشی و سرامیک همچنان رایج است، هرچند جنبه تزئینی آن کم‌رنگ‌تر شده و بیشتر به دلیل مقاومت در برابر رطوبت، سهولت نظافت و زیبایی نسبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. طرح‌ها و رنگ‌هایی که در بازارهای محلی عرضه می‌شوند، گاه تحت تأثیر سلیقه‌های عمومی کشور هستند و گاه از الگوهای منطقه‌ای پیروی می‌کنند. در نتیجه، تلفیقی از سنت و مدرنیته در انتخاب و استفاده از این مصالح دیده می‌شود.
در سطح تولید، برخی از کارخانه‌ها و کارگاه‌های کاشی‌سازی در آذربایجان شرقی فعالیت دارند، اما چالش‌هایی مانند افزایش هزینه‌های تولید، نوسانات اقتصادی و رقابت با محصولات وارداتی، بر وضعیت این صنعت تأثیر گذاشته است. در عین حال، تقاضا برای کاشی‌های خاص، از جمله کاشی‌های سنتی دست‌ساز، هنوز در برخی پروژه‌های بازسازی بناهای تاریخی یا طراحی‌های داخلی خاص وجود دارد. حضور استادکارانی که با روش‌های قدیمی همچنان به ساخت کاشی‌های نقش‌دار مشغول‌اند، نشان‌دهنده استمرار بخشی از هنر بومی در دل بازار مدرن است. با وجود همه تغییرات، کاشی و سرامیک در آذربایجان شرقی همچنان نقش مهمی در ترکیب عملکرد و زیبایی در فضاهای ساختمانی ایفا می‌کند.