مشهد به عنوان یکی از کلانشهرهای ایران و مقصدی مذهبی، روزانه پذیرای هزاران مسافر داخلی و خارجی است. این موضوع، سیستم حمل و نقل شهری را با فشار قابلتوجهی مواجه کرده است. از یکسو، توسعه خطوط مترو و گسترش مسیرهای اتوبوسرانی توانسته بخشی از نیازها را پاسخ دهد، اما همزمان افزایش ترافیک در هسته مرکزی شهر، بهویژه در ایام زیارتی، مشکلاتی در رفتوآمد ایجاد کرده است. حمل و نقل عمومی در مشهد نسبت به گذشته پیشرفت کرده، اما همچنان مسائلی مانند ساعات شلوغ، کمبود وسایل نقلیه در برخی مسیرها و کیفیت خدمات مورد توجه شهروندان است.
از سوی دیگر، وجود تاکسیهای اینترنتی و سنتی تنوع در انتخاب شیوه حمل و نقل را افزایش داده، ولی رقابت میان آنها گاهی موجب نارضایتی رانندگان یا مسافران میشود. تردد خودروهای شخصی هم به دلیل ارزانتر بودن سوخت، رایج باقی مانده و این مسئله به افزایش آلودگی هوا و ترافیک دامن زده است. در کنار اینها، مسیرهای بینشهری مشهد نیز با چالشهایی همچون فرسودگی ناوگان یا ایمنی جادهها روبهرو هستند. مجموعه این عوامل نشان میدهد که حمل و نقل در مشهد نیازمند برنامهریزی بلندمدت، هماهنگی بین بخشی و نگاه جامع به مسائل زیستمحیطی، اقتصادی و اجتماعی است.