تبریز به دلیل موقعیت جغرافیاییاش، همواره یکی از مراکز اصلی حملونقل در شمالغرب ایران بوده است. فعالیتهای گسترده صنعتی، بازارهای عمدهفروشی و نزدیکی به مرزهای تجاری باعث شدهاند که حمل بار در این شهر ساختاری پیچیده و پرتحرک داشته باشد. انواع وسایل نقلیه از وانتبارهای سبک گرفته تا کامیونهای سنگین در سطح شهر و اطراف آن مشغول جابهجایی کالا هستند. این جابهجاییها شامل بارهای درونشهری، ارسال به شهرهای دیگر، و حتی صادرات به کشورهای هممرز میشود. اما افزایش ترافیک، محدودیتهای زیستمحیطی و فرسودگی برخی ناوگانها، چالشهایی برای کارآمدی و ایمنی در این حوزه ایجاد کردهاند.
در کنار این مسائل، دیجیتالیشدن خدمات و ورود اپلیکیشنهای حمل بار، بهویژه در سالهای اخیر، تا حدی توانستهاند به نظمبخشی این بخش کمک کنند. با این حال، هنوز هم بخش بزرگی از حملونقل بار در تبریز بهصورت سنتی و بدون نظارت دقیق انجام میشود. مسائلی مانند نوسانات قیمت سوخت، مشکلات بیمهای و نبود آموزش کافی برای رانندگان نیز از دیگر مشکلات رایج در این حوزهاند. به نظر میرسد آینده حمل بار در تبریز نیازمند ترکیب تجربه سنتی با ساختارهای نوین و استانداردهای ایمنی و زیستمحیطی است تا بتواند پاسخگوی نیازهای روزافزون شهر و صنایع آن باشد.