در تهران، با وجود گسترش زندگی شهری و گرایش عمومی به کالاهای صنعتی و وارداتی، هنوز گروهی از هنرمندان و تولیدکنندگان صنایع دستی در گوشه و کنار شهر فعالیت می‌کنند. از کارگاه‌های کوچک قلم‌زنی و خاتم‌کاری گرفته تا هنرمندان سفالگر، چرم‌دوز، پارچه‌باف و معرق‌کار، همه تلاش دارند هنرهایی را زنده نگه دارند که ریشه در فرهنگ و هویت ایرانی دارند. اما حضور در بازار پُررقیب و پرهزینه‌ی پایتخت برای این هنرمندان ساده نیست؛ نبود فضای دائمی برای عرضه، هزینه‌های بالای اجاره و مواد اولیه، و کاهش تقاضا از سوی مشتریانی که به دنبال کالاهای سریع‌مصرف و ارزان‌قیمت هستند، بخشی از چالش‌های رایج آنان به‌شمار می‌آید.
از طرفی، بسیاری از تولیدکنندگان صنایع دستی در تهران با مشکل دیده نشدن در میان انبوه محصولات ماشینی مواجه‌اند. در حالی که آثارشان دارای اصالت و پشتوانه‌ی فرهنگی است، نبود حمایت‌های کافی در زمینه آموزش، فروش آنلاین، بسته‌بندی مناسب و بازاریابی نوین، مانعی جدی برای گسترش بازار آن‌ها ایجاد کرده است. تعدادی از هنرمندان تلاش می‌کنند با بهره‌گیری از رسانه‌های اجتماعی یا شرکت در رویدادهای هنری دیده شوند، اما این راهکارها برای همه در دسترس نیست. در چنین شرایطی، زنده نگه داشتن صنایع دستی در پایتخت به عاملی فراتر از مهارت فردی نیاز دارد؛ برنامه‌ریزی جمعی، دسترسی به منابع، و ایجاد پیوند میان سنت و ابزارهای روزآمد می‌تواند به بقای این هنرها در بطن تهران پرشتاب کمک کند.